Swanborn maakt ons stil, oordeelde de jury van de J.C. Bloem-poëzieprijs over de bundel Tot ook ik verwaai. En die stilte is precies wat Peter Swanborn wil benoemen. Met zijn gedichten probeert hij, als vele, roemruchte voorgangers, woorden te vinden voor het onzegbare. In zijn nieuwe bundel Het huis woont in mij vecht een verteller verwoed tegen het verval en de onbetrouwbaarheid van zijn herinneringen. In heldere, afgewogen gedichten volgt Swanborn de draad die hem terugvoert naar het huis van zijn jeugd. Maar die draad blijkt te kort: hij kan er nét niet bij. Voorvaderen, vergeten vrienden en verloren geliefden tonen hem dat zijn verleden een eigen leven leidt op een verlaten strand, in een drassig ven of achter de dichtgetimmerde ramen van z n eigen hoofd. Peter Swanborn (1963) schrijft gedichten, liedteksten, korte verhalen en is literair medewerker van de Volkskrant. Zijn poëzie verscheen onder meer in Het Liegend Konijn, Modern Poetry in Translation (Groot-Brittannië), Revue Europe en Action poétique (Frankrijk), Talisman (Verenigde Staten) en Tortuca, het tijdschrift waarvan hij sinds 2006 redactielid is. Eerder verschenen Bij het zien van zijn lichaam (nominatie C. Buddingh -prijs 2008), Een koud bad (nominatie PZCpublieksprijs 2009) en Tot ook ik verwaai (nominatie J.C. Bloempoëzieprijs 2011).