Humaniteit kan als de centrale idee van het humanisme beschouwd worden. Niet dat het op die idee het alleenrecht bezit. Maar het humanisme, het woord zegt het al, heeft wel een speciale relatie tot het humanum, dat wat de mens tot mens stempelt. In dit boek wordt een pleidooi gevoerd voor een herijking van de idee van het humanum. Het schetst de contouren van een notie van humaniteit die een positieve relatie tot de natuur inhoudt, getekend is door een sociaal ingekleurde autonomie met een menselijk gezicht en die een ander venster op de zinproblematiek opent door het menselijk zoeken naar zin in te bedden in een spiritueel te noemen kader.