In Ik ben een vreemde kronkel gaat Douglas R. Hofstadter verder waar hij met Gödel Escher Bach was opgehouden. Maar nu ligt de nadruk veel meer op persoonlijker factoren. Op een ontroerende manier vertelt hij over het overlijden van zijn vrouw in 1993, en hoe hij voelt dat haar ziel nog steeds kan voortbestaan in zijn bewustzijn, als een soort vage kopie. Daarom vraagt hij zich af: bestaat er iets als een 'ik'? Kan de ziel voortkomen uit levenloze materie? Wat is denken? Het zijn mooie maar ingewikkelde vragen, waarover Hofstadter zich in zijn bekende toegankelijke stijl buigt. Hij ontrafelt de vreemde kronkels van het menselijk brein, grondig en wetenschappelijk, maar ook persoonlijk en herkenbaar.