Dat alles geschiedenis een soort herinnering is, is zo vanzelfsprekend dat het thema lange tijd aan filosofen en psychologen was overgelaten. Daar is de laatste decennia grondig verandering in gekomen. Ook historici begonnen zich te interesseren voor dat fenomeen waar heel hun wetenschap en wijsheid zo nauw mee zijn vergroeid. De voornaamste reden daardoor is dat de geschiedwetenschap haar oude kompas is kwijtgeraakt en op zoek is naar een ander… Het einde van de Koude Oorlog, de globalisering, de Europese eenheidsbeweging en de massale instroom van mensen van een totaal andere culturele herkomst hebben de autonomie en eenheid van de nationale staat verder ondermijnd en het postmodernisme heeft het bestaande vloerkleed onder de geschiedschrijving weggetrokken. Na een lange periode waarin historici vooral geobsedeerd waren door bovenpersoonlijke maatschappelijke processen en structuren, en daarnaast door wat ‘de harde gegevens’ heetten, omdat die het objectieve wetenschappelijke gehalte van het vak zouden kunnen verhogen, daalden de camera’s vanaf de jaren tachtig weer meer naar de bodem van de menselijke belevingswereld. In Het huis van de herinnering, een belangwekkende en persoonlijke studie, gaat H.W. von der Dunk in op de werking van het geheugen en de betekenis daarvan voor het persoonlijke en algemene beeld van het verleden.