`Je hebt goed gesproken in de kerk. Helemaal in de stijl van je vader.' `Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen, maar het ging vanzelf.' Het had Tado ook geholpen dat hij de rouwdienst voor zijn dochter zelf had kunnen leiden. Een halfjaar eerder dan mijn vader stierf zij in hetzelfde ziekenhuis. `Het was een troostende avond. Je bent extra blij met de mensen die er nog wél zijn.' Wat gebeurt er? Waar is de witte streep op de weg? De auto gaat naar links, over de linkerweghelft. Ik zie het niet goed, heb mijn lenzen niet in. We rijden over gras. Tado zegt niks, stuurt door, kalm. Een boom. Een gil. Uit mijn mond. Zo vaak heb ik deze momenten teruggezien, haarscherp. Als een korte film. Die onverbiddelijke boom in de schijnwerpers van onze autolampen. Tado die geen krimp gaf, geen kreet, geen ruk aan het stuur, geen trap op de rem, waardoor ik twijfelde aan mezelf. En toen in een flits het besef: Nu gaan we dood. Rosita Steenbeek en haar moeder overleefden ternauwernood een ernstig auto-ongeluk. De bestuurder van de auto, een neef van Steenbeeks niet lang daarvoor overleden vader, kwam bij het ongeluk om het leven. Intensive care beschrijft in krachtige, beeldende scènes de verwarrende periode van de rouw en het moeizame lichamelijke herstel van Rosita Steenbeek en haar moeder. De twee vrouwen klampen zich aan elkaar en aan hun familie vast, en krabbelen langzaam op, doordat ze in alle ellende steeds oog houden voor het dierbare en voor het komische. Steenbeeks subtiele, registrerende stijl maakt Intensive care tot een aangrijpend verhaal waarin dramatische gebeurtenissen, ontroerende herinneringen en fijnzinnige beschrijvingen elkaar afwisselen en perfect in evenwicht houden.