Zestig jaar geleden, 14 mei 1948, werd de staat Israël uitgeroepen. Het leek, in ieder geval vanuit Joods perspectief, het begin van een nieuwe en vooral veiliger fase in de geschiedenis. Het tegendeel blijkt het geval: in de loop van ruim een halve eeuw is Israël steeds meer het brandpunt geworden van het wereldgeweld, een nachtmerrie voor bijna iedereen en voor een slinkend groepje niet meer dan de herinnering aan verlopen idealen. De vraag, hoe precair ook, is daarom onvermijdelijk: is de stichting van de staat Israël een vergissing geweest? Zo ja, hoe was zo'n vergissing mogelijk? En tot slot: hoe verder? Zoals bijna alles wat betrekking heeft op Israël leidt het antwoord op deze en dergelijke vragen tot een dilemma dat alleen oplosbaar lijkt door het tevoren ingenomen standpunt: vóór of tegen Israël. Maar wat nu als je zo'n keuze niet kunt of wilt maken en je evenmin wilt neerleggen bij een uitzichtloos drama? Israël, een onherstelbare vergissing is niet alleen een compacte geschiedenis van een land en een internationaal debat maar vooral een zoektocht naar een standpunt. Daarbij ligt de klemtoon op de periode dat het land ontstond, de jaren kort na de Tweede Wereldoorlog.