Onthullende, persoonlijke vertelling van Philip Freriks over zijn broer Jan die bij de bevrijding van Groningen doodgeschoten werd. In mijn herinnering gingen we op zondag altijd naar het graf. Het graf van Jantje. Ons wekelijkse uitje. Een gezellig fietstochtje met rouwbeklag. En altijd weer verse plantjes. Als een teken van leven. Zo verdrietig als dat was. Voor ons is Jan altijd Jantje gebleven. Jantje van bijna 70. Als hij nu nog had geleefd. De oudste broer die we ons nauwelijks meer herinneren of nooit hebben gekend. De broer van altijd diezelfde paar foto's. Hij was een kind toen hij werd doodgeschoten. Vandaar, Jantje voor altijd. Het gebeurde bij de bevrijding van Groningen in april 1945. Een verdwaalde kogel, naar ze zeiden. Alsof die uit het niets gekomen was. Mijn ouders in Utrecht hoorden het pas weken later. Zestig jaar later blijkt dat die kogel niet echt was verdwaald. Er werd gericht geschoten. Een noodlottig incident. Waar gehakt worden, vallen spaanders. Jantje werd door bevriende kogels gedood.