Heden ten dage zijn wij ervan overtuigd geraakt dat de boodschap van het evangelie een bonte rijkdom vertegewoordigt. En wij achten het dan ook van belang, dat deze ten volle tot bloei komt. Maar zijn er eertijds misschien ook al mensen geweest, die dit standpunt deelden? En waar lag voor hen de grens? In dit boek worden die vragen getoetst aan de gedachtewereld van Johann Adam Möhler (1796-1838, een theoloog die in zijn dagen laat zien hoe een rijke verscheidenheid de gelovige gemeenschap, de kerk juist tot groei brengt. Dit zou volgens hem er zelfs toe kunnen leiden dat zeker tussen de katholieken en protestanten de fundamentele breuk binnen de christenheid hersteld wordt. Het geloof in Gods openbaring blijft immers doorslaggevend. Möhler blijft zich voor zijn ideaal inzetten. Ook al stuit hij daarbij van veel kanten op een taai verzet. Heel het vraagstuk vormt voor hem een uitdaging die hij niet uit de weg wenst te gaan.