Kamp Amersfoort, het beruchte concentratiekamp van de Sicherheidsdienst in de jaren 1940-1945, is lange tijd relatief onbekend gebleven. Hoewel het al in 1947 als 'Nationaal Monument' werd aangewezen, lukte het maar niet om een goede gedenkplaats te creëren. De politieke achtergronden van de diverse groeperingen, die vooral naast elkaar en niet met elkaar streden voor de nalatenschap van het kamp, speelden daarbij vast een rol. Eigen ego's leken belangrijker dan een maatschappelijk dienstbetoon aan de slachtoffers. Pas na vijftig jaar kwam er een stichting die de belangen van alle oud-gevangenen en nabestaanden overkoepelend ging behartigen. Het resultaat mocht er zijn: Kamp Amersfoort werd weer een functionerend Nationaal Monument met een indrukwekkend bezoekerscentrum, waar waardevolle educatieve programma's als geschiedenis van toen doorgeven, met een boodschap voor vandaag. Wie de moeite neemt de ongelooflijke monumentaliseringsgeschiedenis van Kamp Amersfoort tot zich te nemen, trekt waardevolle lessen voor de toekomst, die in allerlei opzichten te gebruiken zijn. Respect voor de medemens is wat daarbij de boventoon voert.