De essayist Rudy Kousbroek noemde hem ronduit een van de grootste Nederlandse schrijvers. Voor hem was Tjalie Robinson (1911-1974) bovendien degene die een specifiek en onherroepelijk verdwenen Indisch verleden vrijwel in zijn eentje voor de eeuwigheid had bewaard. Het ging om kronieken over het vooroorlogse leven in de Indische archipel en over de verwarrende overgangstijd naar een nieuw Indonesië. Robinsons oog observeerde scherp, zijn humor was mild en zijn geheugen leek nimmer op te drogen. Hij legde het dagelijks leven langs de straat tot in de kleinste details vast en herschiep de wereld om hem heen. 'Ik registreer slechts wat ik voel,' zei hij er zelf over. Dat deed hij op zo'n overtuigende en beeldende wijze dat zijn verhalen een halve eeuw na dato nog altijd tot de verbeelding spreken. Wie wil weten hoe het alledaagse bestaan in de Oost werkelijk voelde, kan deze kronieken niet ongelezen laten. Kind van Batavia bevat nooit eerder gepubliceerd proza van een van onze grootste schrijvers, samengesteld door Wim Willems.