In Bekentenissen van een jonge romanschrijver onderzoekt de grote Italiaanse schrijver Umberto Eco de grens tussen fictie en werkelijkheid, twee werelden die hij in zijn boeken schijnbaar natuurlijk met elkaar laat versmelten. Hij onthult de essentie van zijn schrijverschap, een combinatie van wetenschap en literatuur. Goede non-fictie, betoogt hij, is opgebouwd als een whodunit. Een goede romanschrijver daarentegen bouwt zijn eigen wereld door scherpe observatie en gedegen research. Eco laat zien hoe hij zijn eigen literatuur creëerde. Hij begon met specifieke beelden, koos een bepaalde periode, locaties en stemmen, en schakelde verhalen aan elkaar die voor verschillende soorten lezers interessant waren. De mengvorm van het ware en het fictieve breidt zich uit tot de personages van zulke verzonnen werelden. Waarom leven we mee met iemand die niet bestaat? In welk opzicht 'bestaan' Leopold Bloom en Anna Karenina? Door Eco's scherpe inzicht en zijn vermogen om het complexe begrijpelijk te maken, biedt dit boek een fascinerende en zeldzame blik in de geest van een sublieme en toch nog altijd relatief 'jonge' romanschrijver. Umberto Eco (1932) is een van de grootste schrijvers van onze tijd. Zijn debuutroman De naam van de roos publiceerde hij toen hij bijna vijftig was. Dertig jaar later betoverde hij opnieuw miljoenen lezers met de wereldwijd lovend ontvangen roman De begraafplaats van Praag. Over De begraafplaats van Praag: 'De begraafplaats van Praag is onweerstaanbaar _ door de plot, door de literair-historische verwijzingen en door de humor.' nrc handelsblad 'Een klassieker in wording.' algemeen dagblad 'Umberto Eco schreef een meesterlijke roman. Geestig en vernuftig, prachtig van stijl en erudiet zoals we van hem gewend zijn.' vrij nederland