Kleine Dorrit is een verhaal van vele misplaatste genegenheden en één onzelfzuchtige liefde die – hoe kan het anders – in het einde alles overwint. Bijna alle figuren zijn gevangenen, sommigen in letterlijke zin, anderen figuurlijk: gevangen in vooroordeel, in valse illusies, in raadselachtige zielsberoeringen. Daarom is een van de grote motieven van dit rijke boek dan ook zeer passend een gevangenis voor insolvente schuldenaren. Hier leeft sinds onheuglijke tijden William Dorrit, een patriarch onder zijn medegevangenen, en de vader van Amy Dorrit, 'kleine Dorrit', waaraan het boek zijn naam ontleent. Maar dit 'kind van de gevangenis' (zij is in de Marshalsea geboren) is merkwaardigerwijze vrijwel de enige figuur in het boek die werkelijk vrij si, door haar onbaatzuchtige aanhankelijkheid tegenover haar vader en tegenover allen die haar omringen – veelal uitbuiten. Zij luistert naar haar hart, in tegenstelling met de gehele wereld binnen en buiten de gevangenis die slechts ook heeft voor het eigenbelang. Het symbool van de eigenbelang, op monsterachtige schaal vergroot, is het Departement van Omhaal, gedreven door enige bevoorrechten, die in hun nutteloze bureaucratie de levens van individu en volk fijnmalen, tot hun eigen meerder voordeel