Als jongen van twaalf jaar besluit Hermann Hesse dichter te worden en niets anders. Tussen dit besluit en de Nobelprijs voor literatuur die hem in 1946 wordt toegekend, ligt een bewogen leven dat zich uiterlijk in Zwitserland, innerlijk echter in Duitsland afspeelt. Ondanks zijn kluizenaarsbestaan in het afgelegen Montagnola blijft Hesse in hart en nieren een Duitser, die in de beide wereldoorlogen vanuit het neutrale Zwitserland pakjes aan Duitse krijgsgevangenen stuurt, die in zijn artikelen zijn landgenoten oproept zich voor zowel rechts als links radicalisme te hoeden. In de heldere en goed gedocumenteerde biografie van Alois Prinz komt de auteur van de succesromans Peter Camenzind, Demian, Siddharta, Der Steppenwolf, Narzifl und Goldmund, en Glasperlenspiel (wie kent ze niet?) naar voren als een veel van zichzelf eisend mens, die het zich daardoor niet gemakkelijk maakte. Opmerkelijk is ongetwijfeld ook, dat er nauwelijks een auteur is die na zijn dood een grootser 'come back' heeft beleefd dan Hesse. In de jaren zestig door de hippie-beweging in de Verenigde Staten ontdekt als schrijver die het gedachtegoed van de 'bloemenkinderen' als geen ander onder woorden wist te brengen, betreedt Hesse alsnog het podium van de wereldliteratuur, vanwaar bij niet meer weg te denken is.