In de jaren zestig schreef Milan Kundera een aantal korte verhalen, die hij in 1970 bundelde onder de titel Lachwekkende liefdes. In tegenstelling tot zijn latere romans voert in deze verhalenbundel luchthartigheid de boventoon: alles draait om het spel. Kundera zou echter Kundera niet zijn, als hij met dit spel niet weer een ander spel zou spelen. Het op het eerste gezicht onschuldige amusement maakt al gauw plaats voor spanning en onzekerheid, want het spel slaat zijn eigen weg in en keert zich tegen degene die het bedacht heeft. De personages zijn niet alleen personages van een verhaal maar tevens figuranten in een hun onbekend toneelstuk. Wat ze ons over onszelf onthullen, is zowel fascinerend als huiveringwekkend.