Aan het begin van de jaren zeventig schreef Sándor Márai zijn herinneringen aan de laatste vier jaar die hij in zijn vaderland Hongarije doorbracht - van de Duitse bezetting in 1944, de bevrijding door de Russen en de eerste jaren van de communistische dictatuur, tot aan het moment dat hij in september 1948 het land verliet om er nooit meer teurg te keren. Márais herinneringen zijn de moeite waard omdat ze trefzeker deze woelige periode in de Europese geschiedenis beschrijven. Natuurlijk intrigeren ze ook omdat ze veel over Sándor Márai zelf vertellen. Maar in de eerste plaats zijn ze prachtige literatuur. In de handen van de grote schrijver die Márai is, overstijgen de herinneringen het persoonlijke, omdat ze onder het oppervlak van zijn koele observatie en afstandelijke verwondering over de wezenlijke vragen van het menselijke bestaan gaan.