Armando's successen als beeldend kunstenaar en schrijver begonnen in Berlijn, waar hij zich in 1979 vestigde, in de tijd dat de Muur onaantastbaar leek. Hij heeft verslag gedaan van zijn zoektochten naar plekken van herinnering, en van zijn ontmoetingen met inwoners die de oorlog hebben meegemaakt en de deling van de stad in Oost en West aan den lijve ondervinden. Wie nu Berlijn bezoekt ziet een hippe, moderne stad die het verleden van zich lijkt te hebben afgeschud. Maar de geschiedenis laat zich niet wegdenken. Armando's gesprekspartners uit de jaren tachtig getuigen ervan, het lijkt wel haast onbewust. Ze huichelen en praten eromheen, maar als hij doorvraagt vallen ze door de mand. Dan komen hun herinneringen aan de oorlog boven, aan de glorietijd van het naziregiem, aan de naoorlogse ontnuchtering. Armando luistert en noteert, schijnbaar zonder te oordelen. Die onmiskenbare stijl, lichtvoetig, effectief en vaak humoristisch, tekent Armando's schrijverschap. Berlijn is een absoluut hoogtepunt in zijn oeuvre.