Prins Bernhard is zijn hele leven lang bezig geweest zijn eigen reputatie en die van zijn familie (en met name zijn geliefde moeder Armgard) op te poetsen. Tot over zijn dood in 2004 heen probeerde hij zijn verhaal naar buiten te brengen. Een verhaal dat niet strookte met de waarheid, zoals schrijfster Annejet van der Zijl in deze studie pijnlijk duidelijk maakt. Zij bestudeerde de Duitse jeugd van de in 1911 als graaf geboren Bernhard en schetst op serene wijze het milieu waarin hij opgroeide, de scholen die hij bezocht, zijn vriendschappen en zijn stage bij IG Farben in Parijs - kortom: alles voordat hij contact zocht met Juliana om haar in 1937 te trouwen. Weinig van wat Bernhard verteld heeft, blijkt te kloppen: zijn ouders waren onbemiddeld, de nazi-sympathieën waren onmiskenbaar, hij was geen adjunct-directeur bij IG Farben enzovoort. Rijk geïllustreerd (in zwart-wit) en met een soepele pen worden de eerste 34 jaren van prins Bernard (tot 1945) meeslepend gefileerd door Van der Zijl. Hij blijkt geen held, ook geen schurk, maar een mens van vlees en bloed die tot zijn laatste snik beducht was voor de echte waarheid over zijn verleden. Met lijst van geïnterviewde personen, eindnoten, literatuuropgave en register. Verzorgde uitgave in gebonden uitvoering met leeslint. (NBD|Biblion recensie, J. van Bree)