De redenen waarom iemand besluit om de hand aan zichzelf te slaan raken fundamentele levensvragen. De historicus Friedrich Weissensteiner onderneemt in dit boek een poging om de persoonlijkheidsstructuur van beroemde zelfmoordenaars te doorgronden. Maar een mens staat niet los van zijn tijd, en daarom is zijn invalshoek in eerste instantie historisch-biografisch. De nazi-bonzen Hitler en Göring zouden niet uit eigener beweging afscheid van het leven hebben genomen, als niet ook hun megalomane schepping van het 'Duizendjarige rijk' in de as was gelegd. De grote Duitse dichter Heinrich von Kleist kon niet verder leven met de gedachte dat hij geen wereldroem had vergaard. Vincent van Gogh had een uitermate kwetsbare persoonlijkheidsstructuur, maar ook hem werd roem tijdens zijn leven onthouden, en Ernest Hemingway ging gebukt onder het beeld dat hij van zichzelf had gecreëerd. Aan veel van ons menselijk handelen ligt nieuwsgierigheid ten grondslag, waarbij de vraag waarom we eigenlijk willen leven hoogst zelden wordt gesteld, en de keuze om het leven te willen beëindigen als een gruwelijke uitzondering wordt gezien. Dit boek zal voor velen een bron van inspiratie zijn: niet alleen door de levensbeschrijvingen van beroemde, bewonderde of verguisde personen die zelfmoord pleegden, maar ook omdat het raakt aan alles wat ons soms bezighoudt.