Beroepsgeheim nooit voelde ik mij naakter dan bedekt door dat voorouderlijke vijgenblad en nooit zo koud of minder mens dan in die ongetemde mensenvacht In haar tweede bundel verkent Catharina Blaauwendraad het grensgebied tussen de persoonlijke en de publieke ruimte. In het dagelijks leven worden we van alle kanten overspoeld met visuele informatie, de geheimen van anderen liggen letterlijk op straat. De druk van 'het gezien worden' - die niet alleen van buitenaf komt, maar ook van binnenuit - is enorm. Klassieke po'zie voor een moderne tijd Blaauwendraad probeert in Beroepsgeheim een plek te vinden waar zijzelf, en de lezer, veilig is voor die druk. Ze gaat, kortom, op zoek naar de donkere kamer in het glazen huis. Over Niet ik beheers de taal: 'Door deze gedichten waait die geheimzinnige wind, waarzonder ware po'zie niet kan bestaan.' Jean Pierre Rawie