Pieter Sluis schrijft over zijn confrontatie met de dood. Hij doet dat vanuit verschillende gezichtspunten waaronder dat van het opgroeiende kind, de medische student, de huisarts en de vader van een overleden kind. Hij vertelt over de lessen die hij daarbij leerde en over wat eruit voortkwam. Hij staat stil bij zijn ontmoetingen met Elisabeth Kübler-Ross en bij zijn jarenlange samenwerking met deze pionier op het gebied van het maken van ruimte voor wat ruimte nodig heeft. Hij doet ook verslag van het ontstaan van het eerste Bijna Thuis Huis in Nederland, waar hij de oprichter van was. in de laatste hoofdstukken doet hij verslag van enkele gevallen van mensen in hun laatste levensfase waar hij direct bij betrokken was. Liever gewoon dood is een warm pleidooi om weer met de dood om te gaan zoals we ook met de geboorte omgaan: als een heel belangrijk deel van ons leven waar we alle ruimte voor maken en dat onze volle aandacht krijgt. Op die manier kunnen we de angst die er nu nog vaak omheen hangt naar de achtergrond helpen verdwijnen en de mogelijkheid scheppen zulke, wezenlijke levensmomenten positief te benutten.