De boekwinkels veranderen in supermarkten; literaire uitgeverijen hebben het steeds moeilijker hun literaire gezicht te behouden; de massamedia (kranten, tijdschriften, televisie) besteden aandacht aan schandaaltjes, beroemdheden en bestsellers, de literaire kritiek verschrompelt gaandeweg tot snelle tips voor vrijetijdsbesteding; literaire bladen kwijnen weg en literatuuronderwijs verdwijnt. Maar hoe gaat het met de literatuur? Lezen schrijvers elkaar nog wel? Waar wisselen ze dan hun denkbeelden, kritiek en fantasieën uit? Zijn er nog kenners die het gezag van een criticus kunnen verwerven? Zo nee, is dat erg? En het internet, ontwikkelen zich daar (bijvoorbeeld rond poëzie) nieuwe vormen van literaire cultuur? Verliezen jongere generaties het zicht op de kracht, de kennis, de rijkdom van literatuur? Literair overleven is geen jeremiade of aanklacht. Dirk van Weelden houdt een pleidooi voor een weerbare, bemoeizuchtige literatuur. Hoe kan de literatuur zich handhaven? Lees: Literair overleven! Dirk van weelden (1957) is filosoof en schrijver van romans en essays. In 1999 ontving hij voor zijn oeuvre tot dan toe de Frans Kellendonkprijs. Recentelijk publiceerde hij de roman Het middel en het literaire essay De wereld van 609.