Een rode havenbaron, maar geen ondernemer uit hartstocht. Zijn vader eiste dat hij in 1946 in het familiebedrijf Hudig & Pieters kwam. Ludo Pieters was daarna jarenlang het gezicht van de Rotterdamse havenwerkgevers, maar zijn grote passie lag bij de kunsten. De literatuur kwam op de eerste plaats. Na de Tweede Wereldoorlog debuteerde hij als dichter maar hij zag al snel in dat zijn talent niet groot genoeg was om van de pen te kunnen leven. Hij besloot zich voor de talenten van anderen in te zetten en werd bij een groot publiek bekend als 'weldoener Q' van Gerard Reve. In zijn geboortestad Rotterdam nam hij als mecenas een opvallende plaats in door zijn toonaangevende positie in de Rotterdamse Kunstkring en de Rotterdamse Kunststichting. Hij werd de aanjager van het experimentele Lijnbaancentrum, een onbetwist cultureel hoogtepunt in Rotterdam vanaf begin jaren zeventig. Begin jaren tachtig pakt hij de pen weer op. Als zeventigjarige debuteerde hij met de roman De Argonauten. Literaire erkenning bleef uit, maar hij werd van 1991 tot 1996 wel voorzitter van de jury van de P.C. Hooftprijs. In 1992 startte hij het nog steeds bestaande Ludo Pieters Gastschrijverfonds, dat vervolgde buitenlandse schrijvers in staat stelt een jaar lang als gastschrijver aan een Nederlandse universiteit te werken.