Je wervelt weg. De muren zijn verdwenen. Van een stofwolk ben je amper meer te onderscheiden. Het dreunen, dat nog nagalmt, en het langzaam liggen gaan van opgeworpen stof. Niets blijft over. Bijna niets. Een tafel, mooi gedekt, in de woestijn. Je zit eraan, je bent niet weg. De glazen glanzen. Maar je staat op. De zon die brandt, het zand dat zengt, je beeld dat trilt. Je weggaan is het mooiste dat ik zag, want het is hoger dan de zon om twaalf uur en eenzamer dan ik. Er rest ons streven naar herhaling.