Een nieuwe kroniek van Meta Bison. Dit maal over de Willem Ruys, (met soms een flirt naar zusterschepen) die 16 maal repatrianten van Indonesië naar Nederland ‘bracht’. “Als ik nu het Wilhelmus hoor spelen dan krijg ik weer kippenvel. Bij vertrek uit het toenmalige Nederlands-Indië werd op de kade ons volkslied gespeeld... tranen voor de achterblijvers en tranen voor hen die vertrokken.” Hoe voelt het als je zo’n land verlaat? De herinneringen blijken dierbaar, broos en ontroerend... “Als ik luister naar Indonesische muziek, roept dat alleen maar dierbare herinneringen op. Ik zie een weelde aan bloemen, ik hoor de dieren, ik ruik de gewassen, ik zie de maan in de rivier schijnen. Ik mis de cultuur, ik mis het buitenleven, ja ik heb heimwee naar dat lieve land dat niet meer van ons is. Dierbare herinneringen houden me op de been.”