'In eynen dal scoen ende liecht effen ende wael ghedaen daer twee water tsamen gaen, eyn groot en de eyn cleyne, claer, scoen ende reyne, dats die Jeker en die Mase.' Zo bezingt Henric van Veldeke in zijn Sinte Servatius-legende, die dateert uit de eerste helft van de twaalfde eeuw, op lyrische wijze het nog ongerepte Maastricht. In zijn kielzog zou door de eeuwen heen Maastricht vooral bezongen maar ook beschreven worden. Belegeringen, de Maas, de grafkerk van Sint Servaas, het Vrijthof, de ceramische industrie, het Bonnefantenmuseum - alle facetten van de stad vormden en vormen een inspiratiebron voor generaties en generaties Maastrichtenaren, en niet alleen Maastrichtenaren. Hoewel uit dit boek blijkt dat Maastricht niet te klagen had over literaire belangstelling, neemt het aantal gedichten en prozateksten toe naarmate de twintigste eeuw vordert. Nog nooit waren in Limburg, en vooral in Maastricht, zoveel schrijvers en dichters gevestigd. Nog nooit zijn er zoveel auteurs geweest