George Mallory, veteraan uit de Eerste Wereldoorlog werd legendarisch alpinist en beklimmer van de Mount Everest. De oorlog overleefde hij, de Everest niet. Wat gebeurde er tijdens die laatste fatale expeditie? Twintig van de zesentwintig Britse bergbeklimmers die tussen 1921 en 1924 in drie expedities trachtten de top van de Mount Everest te bereiken, hadden de gruwelijkste oorlogshandelingen aan het front doorstaan. Allen hadden ze de slachting, het geratel van de machinegeweren, de modder, het prikkeldaad en het witte gezicht van de dood dag in dag uit meegemaakt. Wade Davis vraagt zich in zijn magistrale boek niet zozeer af of Mallory de eerste was die de top bereikte – dat is nooit vast komen te staan, bij zijn laatste poging in 1924 kwam hij om, zijn lichaam werd in 1999, 275 meter onder de top, gevonden – maar waarom hij bleef klimmen. Voor Mallory gold wat in wezen voor zijn hele generatie gold: de grens tussen leven en dood was voor deze mannen heel fragiel. Ze aanvaardden risico’s die voor de oorlog ondenkbaar waren geweest, niet omdat ze zo heldhaftig waren maar omdat de dood een metgezel was geworden.