Over de ziener Homerus verhaalt de overlevering dat hij blind was. Stellig verscherpte dan zijn heimwee naar de wereld die hij niet waarnemen kon, in hem het dichterlijk gezichtsvermogen. De vader van het fabeldicht, Eropus, had een bochel. Hebben wij het erg mis als wij die bochel beschouwen als een van de oorzaken van zijn verlangen naar rechtschapenheid? En wellicht had Erasmus zijn Lof der zotheid nooit geschreven als de pijnen van jicht en graveel hem niet gedwongen hadden zijn kamer te houden. Hij was te zeer een vriend van gezelschap om uit zichzelf de eenzaamheid van de hekeldichter te zoeken; ze werd hem opgedrongen door zijn kwalen. Ronsard was doof, maar zijn gedichten behoren tot de welluidendste der Franse letteren - hij hoorde alleen de muziek van zijn ziel, die nooit verstoord werd door de wanklanken van het uitwendige leven. De sprookjesschrijver Andersen schaamde zich voor zijn lelijke gezicht. Met aanzienlijker gelaatstrekken zou hij toneelspeler geworden zijn, en hadden wij de schoonheid van zijn werk moeten missen. Blijkbaar is de mens zo gebouwd dat zijn ellendigste gebreken dikwijls de voorwaarden worden voor zijn schitterendste heerlijkheid, Anton van Duinkerken vertelt de verhalen en prijst terecht de gebreken van deze grote kunstenaars.