Op 13-jarige leeftijd kreeg de uitzonderlijk getalenteerde Enschedese Gino Weber een uitnodiging voor het Nederlands jeugdteam onder veertien jaar. Hij voetbalde op dat moment bij Vogido. Door de bewuste uitnodiging kreeg Gino kans om, als enige speler van een amateurclub, samen met de broertjes De Boer, Richard Witschge en Bryan Roy onder begeleiding van Johan Cruijff te trainen. Het leek het begin van een veelbelovende carrière, op weg naar de top. Gino kon op jonge leeftijd al exceptioneel goed voetballen. Hij was behendig, snel en had een brutaliteit in zijn spel die je alleen ziet bij de echte toptalenten. In 1985 leidde dit tot een overgang naar FC Twente, waar zowel Gino als zijn broer Ben een contract mochten ondertekenen. Het was voor hen beiden de ultieme jongensdroom. Zo goed als het ging op de groene mat, zo moeizaam verliepen Gino's jeugdjaren buiten het veld. Hij vertoonde al op jonge leeftijd vreemd en afwijkend gedrag. Na zijn pubertijd kwam hij in aanraking met criminaliteit, alcohol en gokverslaving. Zijn uitgesproken voetbaltalent hield hem op de been in deze moeilijke jeugdjaren. Aan het einde van het seizoen '88/'89 liet trainer Theo Vonk de toen twintigjarige aanvaller debuteren tegen FC Groningen. Het bleef bij dit ene optreden in de hoofdmacht van de Tukkers. Iedereen zag in die tijd dat het niet goed ging met Gino. Zijn leven buiten het voetbal en het niet kunnen omgaan met de druk hadden veel invloed op zijn prestaties binnen de lijnen. De intensieve spelersbegeleiding zoals we die nu kennen, bestond toen nog niet. Wellicht had dit Gino een zetje in de goede richting kunnen geven. Na drie jaar Twente vertrok Gino naar Heracles waar hij werd verenigd met zijn broer Ben die door een knieblessure inmiddels was overgestapt naar Heracles. Zijn psychische problemen en faalangst namen in die tijd steeds ernstiger vormen aan. Op een wedstrijddag vertelde Gino aan Ben dat hij liever niet wilde spelen, omdat een harde overtreding hem pijnlijke enkels had bezorgd. Ben kwam er echter achter dat hij zichzelf met ijzeren stangen had verwond. Niet veel later werd Gino afgekeurd voor betaald voetbal. Ondanks dat er een zware last van zijn schouders viel, ging het steeds verder bergafwaarts met de Enschedeër. Hij werd regelmatig opgenomen in klinieken en men stelde vast dat hij leed aan het Borderlinesyndroom. Zijn ouders deden er alles aan om hem het leven nog zo aangenaam mogelijk te maken. Maar het mocht niet meer baten. Gino vervreemde steeds meer van onze maatschappij. Op 18 juli 2003 trof een vriend hem levenloos aan in zijn woning. Gino werd slechts drieëndertig jaar.