'Wat is tijd? Als niemand het me vraagt, dan weet ik het. Als ik het zou willen uitleggen aan iemand die ernaar vraagt, dan weet ik het niet.' Deze beroemde verzuchting van Augustinus is in de loop der eeuwen talloze malen geciteerd door mensen die naar een antwoord zochten. Eginhard Meijering wil in dit boek niet reconstrueren wat Augustinus uiteindelijk bedoelde, maar doordenken op de door hem geuite gedachten, zodat die ook in het heden nog iets kunnen betekenen. Hij neemt daarvoor belangrijke uitspraken uit het elfde boek van de Confessiones, waarin de geciteerde zin staat, als uitgangspunt voor zijn beschouwingen over het menselijk leven, in het bijzonder voor het aangezicht van de eeuwige God. Hij gaat enigszins anekdotisch te werk om op die manier zo dicht mogelijk bij de ervaringswereld van de lezers te blijven. Hij bespreekt vragen als: Wat is herinnering? Wat is verwachting? Hoe beleven wij het heden? Hoe verhoudt zich het eindige tot het oneindige? Handelt God in ruimte en tijd? Zit er in het geloof ook een stukje kennis, en hoe belangrijk is dat? Wat is de relatie tussen geloven en handelen? Welke rol kan de humor in kerk en theologie spelen?