Willy Peter Reese is twintig jaar oud als hij in 1941 naar het oostfront moet. Omdat hij niets liever wil dan schrijver worden, houdt hij een dagboek bij, en deze notities bewerkt hij, nog voor zijn dood aan het front in 1944, tot een indrukwekkend relaas over zijn eigen teloorgang. Reese noteert de wreedheden die miljoenen in dienst van de Wehrmacht verzwegen hebben, en neemt de verwording tot een staalharde vechtmachine bij zichzelf waar. Het nietsverhelende ooggetuigenverslag van de strijd aan het oostfront, de registratie van zijn geestelijke desintegratie en de nauwgezette literaire verwoording ervan maken Reeses na zestig jaar teruggevonden manuscript tot een uniek document en een literaire ontdekking zonder weerga.