Misschien is het zelfs wel mooi begint met de mededeling van de moeder aan haar zoon dat ze ongeneeslijk ziek is. Die zoon is de auteur Jacob Hein zelf. Vanuit het perspectief van dit naderende einde blikt hij terug op haar leven. Met de onsentimentele, subtiele weergave van de ziektegeschiedenis van zijn moeder zijn uiteenlopende herinneringen als glanzende mozaïekstukjes verweven: aan de oorlogservaring van haar halfjoodse vader, aan de joodse gemeente in het naoorlogse Oost-Berlijn, een onbekend milieu dat Hein weergaloos portretteert, en aan de Oost Berlijnse filmstudio's, waar zijn moeder als documentairemaker werkte en waar ze samen naar films van Woody Allen gingen kijken. Hein is een meesterdetective in het opsporen van de paradoxen van het bestaan, die eens temeer worden geïllustreerd aan de hand van de kwartjoodse identiteit van zijn moeder. Persoonlijker kan een auteur nauwelijks worden. Toch behoedt Hein er zichzelf voor ook in de aangrijpendste, laatste momenten van het ziekteverloop larmoyant te worden. Misschien is het zelfs wel mooi is een indrukwekkende hommage aan zijn gestorven moeder en een fijngevoelig verslag van zijn verzoening met het onvermijdelijke.