Crnjanski's roman over Rome is een speelse, subtiele verbeelding van het sociale leven onder het fascisme, geschreven met een stilistische finesse die herinnert aan Curzio Malaparte en Gabriele D'Annunzio. Een zwangere Nederlandse, die kennismaakt met de macht van la famiglia in Italië, en vele andere aan de herinnering ontleende, maar gefictionaliseerde figuren geven overvloedige vertelstof voor warmbloedige en hartverscheurende taferelen. Dood en leven zijn als in een opwindende dans met elkaar verstrikt in de Eeuwige Stad op de rand van de afgrond. Gloedvol portret van de Romeinse beau monde ten tijde van Mussolini door de ogen van de Servische schrijver en diplomaat Miloš Crnjanski. Bij de Hyperboreeërs verhaalt, net als Boccaccio's Decamerone ten tijde van de pest, de lotgevallen van een exotisch, mondain gezelschap van vreemdelingen, vluchtelingen, diplomaten en andere Romegangers die de oorlog die onhoudbaar oprukt niet willen zien. Crnjanski schreef de tekst grotendeels tijdens zijn Londense ballingschap, als emigrant die terugkijkt op zijn persoonlijke glorietijd in de schaduw van de mensen met macht. Hij converseert er op voet van gelijkheid met grote geesten en Romereizigers uit het verleden: Stendhal, Kierkegaard, Goethe, Michelangelo, Carducci en Tasso. In Bij de Hyperboreeërs is het Crnjanski echter niet om historische anekdotes te doen. Er staat veel meer op het spel: in de stad met het langste geheugen van het westelijk halfrond maken de verteller en zijn gezelschap de balans op van de Europese beschaving.