Ze vroegen me hen / dertig dagen vooraf in te lichten, dertig / maal zeiden ze me / te vertrekken en niet terug te keren. Dit zijn de afsluitende zinnen van Mudanza: een verhuisbericht van de Chileense schrijver Alejandro Zambra, een gedicht dat brutaal begint, uitwijdt, lijkt te ontsporen in bizarre beelden, maar toch ontroert: Of je blijft, zeiden ze me, uitgeput met je hoofd naast/ de voeten van de geliefde die slaapt zonder te weten / dat ook jij daar bent. Maar net als in Zambras proza blijft niemand waar hij wil zijn; altijd wordt er weer vertrokken, altijd worden er geliefden achtergelaten. En ook Mudanza verleidt: het lange gedicht is een invocatie, een oproep, een smeekbede om keer op keer opnieuw gelezen te worden.