W.H. Auden – door Joseph Brodsky de grootste dichter maar ook de grootste denker van de twintigste eeuw genoemd – heeft de meest typerende Engelse poëzie van de jaren dertig geschreven, een periode die met hem geassocieerd zou blijven. In zijn kostschooljeugd ontdekte hij zijn homoseksualiteit en vervolgens ook het socialisme. Eros voerde hem naar de decadentie van Berlijn; Marx naar de Spaanse Burgeroorlog. De wreedheid van de fascisten en de republikeinen stortte hem in een intellectuele crisis en aan het begin van de oorlog keerde hij terug naar het anglicaanse geloof van zijn kinderjaren. Auden was dol op muziek, zoals de betere Amerikaanse songs, en zijn poëzie is – ondanks de serieuze thematiek en de ingewikkelde versvormen – misschien daarom vaak zo onnavolgbaar licht en eenvoudig.Nee, Plato, nee is de eerste grote tweetalige bloemlezing uit zijn werk.Drie dichters – Benno Barnard, Huub Beurskens en Wiel Kusters – hebben een representatieve keuze gemaakt, de gedichten vertaald en waar nodig geannoteer, en het geheel van een biografisch nawoord voorzien.