‘Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij,’ zo legde J.C. Bloem het levenseinde vast in een fameus gedicht. De regel, gebeiteld in zijn grafsteen, bevat een paradox. Na de dood van een schrijver leven zijn woorden immers voort. Die mythologie geeft schrijversgraven een mysterieuze kracht: de stenen zijn tastbare bewijzen van de vluchtigheid van het leven én van de notie van eeuwigheid. Niet voor niets zijn schrijversgraven literaire bedevaartsoorden. Voor O en voorgoed voorbij bezochten biograaf Onno Blom en fotograaf Werry Crone eenentwintig graven van vaderlandse schrijvers. Zij legden vast hoe de schrijvers ‘erbij liggen’, hoe hun laatste uren zich voltrokken, hun laatste woorden klonken. Van Louis Couperus in Den Haag, Conrad Busken Huet in Parijs en Annie M.G. Schmidt in Amsterdam tot Gerard Reve in Machelen aan de Leie, die dichtte: ‘Niets te verwachten, niets te hopen: / Er rest mij niets dan duisternis en Dood.’