Hoe ga je door het leven wanneer je doordrongen bent van de waanzin ervan? Alleen, moeilijk lopend, op het scherpst van de snede. Bart Meuleman schrijft geen mooie gedichten. Geen gedichten die zingen of troost bieden, maar gedichten vol rauwe regels over de kwelling van het bewustzijn en het verlangen daarvan bevrijd te zijn. Schurend, kaal. Maar daardoorheen kiert dan plotseling de schoonheid van de sprankelende formulering of het liefdevolle beeld. Want wie eenzaamheid en weerzin erkent, ziet met ongemene felheid wat daartegenover staat: momenten van onaantastbare liefde en gehechtheid, verbondenheid met herinneringen en verleden. ´laat het zuur maar likken, alles heeft zijn tedere kant.´