Najaar 2010 loopt de Nederlandse missie in Uruzgan ten einde; een interventie in een ver en onherbergzaam land, door president Obama omschreven als Ôde gevaarlijkste plek op aarde. Een missie die drie weken na 9/11 begon als een strafexpeditie tegen Al-Qaida en de taliban en die voor Nederland eindigde met de val van Balkenende IV. Onder taliban en krijgsheren is het niet eerder vertelde relaas van een omstreden missie, gezien door de ogen van de tientallen politieke adviseurs die door Buitenlandse Zaken tussen 2005 en 2010 aan de Nederlandse militaire eenheden zijn toegevoegd. Hun taak: het ontrafelen van de complexe dynamiek van de tribale, politieke en internationale verhoudingen die Afghanistan tot zo'n enorm gevaarlijk land maken voor de westerse mogendheden met hun goede bedoelingen. Dit insiderrelaas vanuit de Afghaanse frontlinies werpt een heel ander en verrassend licht op een veelbesproken en vaak onbegrepen missie. Emiel de Bont (1968) studeerde geschiedenis in Londen en Leiden. Na het diplomatenklasje werkte hij op het ministerie van Buitenlandse Zaken en op een aantal Nederlandse ambassades. In 2006 was hij politiek adviseur van de Nederlandse militaire eenheid in de Noord-Afghaanse provincie Baghlan. Thans is hij hoofd van de strategische beleidseenheid van Buitenlandse Zaken.