'In een Onze Man-artikel probeer ik een biotoop van binnen te observeren en te beschrijven: ik bedel zélf, plaats zélf een contactadvertentie, ga zélf het klooster in... Want deelnemen maakt de verslaggeving intenser: een bevoorrechte getuige merkt dingen op waarvoor de intimus al lang blind is geworden. Onze Man wil de andere kant zien. Niet iemands chique hemd, maar wel de vetvlek erop. Niet iemands imago, maar wel de barst daarin. Niet de Paus, wel de dorpspastoor. Niet de feestende BV's, wel de WC-madame. Niet de ratelende monoloog, maar de veelbetekenende stiltes tussen twee zinnen in. Niet de officiële geschiedschrijving van de grote gebeurtenissen, maar wel de kleinmenselijke petite histoire. Wat mij boeit zijn de humor én de ontroering van verval; de melancholie van ontspoorde levens, het tragikomische van gerateerde heroïek en vergane glorie. Ik wil rondneuzen in biotopen van de laatste kans, liefst na sluitingstijd en in laagseizoen. Wat je dan te zien krijgt, is puur en authentiek, en dus mooi.' - Serge Simonart