Adriaan de Winter, die gedurende vijftig jaar als vrijwilliger lotgenoten- en veteranenhulp verrichtte, werd steeds geconfronteerd met oorlogstrauma's die bij de meeste veteranen aanwezig zijn. Hijzelf kent dat maar al te goed, terwijl vrouw, kinderen en familie van de veteraan in het ongewisse bleven. Waarom deed hun zoon of papa zoals hij deed, wat ging er in hem om en waar kon de familie hulp krijgen om de leefsfeer wat aangenamer te maken? Hoezo nazorg, waarom nazorg? Zelfdodingen werden gepleegd, omdat er geen uitweg was voor de lieve man en vader die soms zo onbegrijpelijk over kwam.