De wereld stopte met draaien op drie augustus 2010: 1.637.600.000.000 dagen nadat ze daarmee was begonnen. Hoewel het onomstotelijk vast stond dat dit om ongeveer half twaalf 's avonds gebeurde werd er nog jarenlang gediscussieerd over het exacte tijdstip. Toegegeven, het verschil tussen de officiële tijd van nasa en die van het Observatoire de Paris was maar 4.8 seconden. Nederland hield het op 23:27:19:03. Bram Stok is geschiedenisleraar. Hij heeft een fiets. Een huis. Een vrouw. Twee kinderen. Een pas die hem – als ambtenaar – en zijn familie van een wekelijks rantsoen Vitamine D capsules voorziet. Maar Bram haat zijn baan. Elke week aan een klas ongeïnteresseerde kinderen uitleggen hoe de wereld vroeger draaide. Donker. Licht. Donker. Licht. Donker. Licht. Elke dag weer. De kinderen vinden het maar een raar verhaal. Man, daar word je duizelig van. Bram wordt ziek van zijn wegkwijnende vrouw, die dag in dag uit de spaarzame elektriciteit opmaakt aan zonnekuren. Tegen haar depressie. En het helpt geen reet. Bram wil weg. Maar niemand kan weg. Na de eerste migratie in 2010 sloot Hawaï, 'het land van de eeuwige zonsopgang', als eerste de grenzen. Daarna de Verenigde Staten, de sunshine-states. En al snel volgden de West-Europese landen die hun steden zagen leeglopen. Steden zijn afgesloten bastions die alle energie hard nodig hebben om de ultrazuinige lantaarnpalen op belangrijke punten aan te houden. Auto's zijn verboden, behalve voor de ordehandhaving. Alles voorbij de A10 is een wasteland. Maar er schijnt een mensensmokkelaar te wonen in Den Haag die voor een absurd hoog bedrag een overtocht naar Vila do Porto kan regelen. Bram laat alles achter. Zijn vrouw, zijn kinderen en zijn baan. Richting de zon.