14 vluchtelingen Van Arnhem tot en met Wageningen werden op slag een 170.000 inwoners verjaagd waarna de Duitsers er op grote schaal woonhuizen en bedrijven plunderden, zelfs volledig leeghaalden. Complete roversploegen kwamen uit Duitse steden om in Arnhem en omgeving 'oorlogsbuit' te stelen, hoewel ook Nederlanders zich aan inbraak en diefstal schuldig maakten. Voor de bevolking, over wie dit boek gaat, was terugkeer verboden, met kans op doodstraf, totdat tot mei 1945 de Duitsers zelf achter prikkeldraad gingen. Van 'evacuatie' zoals de Duitsers het noemden en zoals sindsdien met ondermaats gevoel voor de werkelijkheid ook op de Veluwezoom wordt gezegd, was voor de getroffen burgers dan ook geen sprake. Zij werden vluchtelingen in eigen land, voor eten en onderdak volkomen afhankelijk van andere Nederlanders, totdat zij pas in de zomer van 1945 terug mochten naar hun desolate, soms volkomen verwoeste huizen. Onder deze vluchtelingen ook de auteur en zijn ouders. Pal onder de Eusebiustoren troffen zijn grootouders op de plaats van hun huis en bedrijf een puinhoop aan. Als Arnhems vijfjarige in die periode, deelt de auteur zijn ondervindingen met 30 leeftijd- en lotgenoten.