Oud worden we allemaal, van het begin af aan, en er bestaat geen enkel uitzicht op terugkeer. Zolang we nog kinderen zijn willen we juist zo graag ouder worden. Maar als we eenmaal volwassen zijn overkomt het ons haast ongemerkt. De jaren verstrijken, en ten slotte bereiken we de leeftijd van reflectie op de jaren toen de toekomst nog voor ons lag. Ineens gaan we de overlijdensberichten met grote aandacht volgen, denken we veel te enthousiast terug aan de eigen jeugd, zuchten we verdacht vaak 'ach, in mijn tijd'. We worden ongeduldig omdat we letterlijk geen tijd meer te verliezen hebben. Silvia Bovenschens verhalende herinneringen en scherpe observaties bieden een handreiking voor allen die met de problematiek van de ouderdom kampen.