De oudejaarsnacht van 1999 bracht ik door in Parijs.[...] Vanwege aids maakte Parijs een ontvolkte indruk, het was zijn betovering kwijt. Lang dachten ze daar aan de Seine dat ze met rode wijn en knoflook weerstand konden bieden aan het virus. Serge had intussen drieënveertig begrafenissen bijgewoond. Het Île St-Louis, eens een centrum van onconventionele levensvreugden, was een stil eiland geworden. Parijs, oudejaarsnacht 1999, de jaren zeventig en tachtig in München, de tijd na de oorlog in West- en Oost-Duitsland, het kunstcircuit en de literaire wereld, onveranderlijke liefde en een krankzinnig avontuur. Tegen deze bonte achtergrond schetst Hans Pleschinski een portret van zijn levensgezel, een van de laatste bohémiens van de twintigste eeuw. Drieëntwintig jaar brachten zij samen door, totdat Volker aan aids overleed. Het waren jaren van onstuimige liefde en artistieke excessen, jaren in luxe en armoede, jaren van verdriet over alle vrienden die overleden, en van angst voor de eigen dood - maar ook jaren van tomeloze levensvreugde. Een beeld ontstaat van een hele generatie die was aangetreden om met burgerlijke taboes af te rekenen, en waarvan het ontluikend zelfbewustzijn vervolgens een dodelijke stoot onder de gordel kreeg. Een elegant geschreven requiem voor een verloren wereld.