De roman opent met Ravel in bad. Hij is tweeënvijftig jaar oud en op het toppunt van zijn roem. Als Ravel tegen zijn zin uit bad komt is hij bijna te laat voor de trein en haalt nog net de boot in Le Havre. Hij staat op het punt om naar Noord-Amerika te vertrekken voor een drie maanden durende tournee. Zoals altijd zijn er de mensen die hem helpen, die de tickets kopen en zorgen dat hij aankomt waar hij moet zijn. Ravel doorkruist het continent, schudt handen van honderden onbekenden en glimlacht beleefd om lofprijzingen in een taal die hij nooit heeft geleerd. Hij lijkt gelukkig als hij alleen in de trein zit, in een luxueuze wagon die hem van New York naar Boston, van Los Angeles naar Chicago en van New Orleans naar Houston brengt. Echenoz vermijdt elke glimp van het innerlijk leven van Ravel. De componist schrijft muziek, houdt van goed eten, is verfijnd en modieus gekleed, rookt constant Gauloises en lijdt aan slapeloosheid. Dan komen de jaren waarin Ravel dingen begint te vergeten: zijn eigen handtekening, de namen en gezichten van mensen die hij kent, en als er stukken van hem worden gespeeld, door wie ze geschreven zijn. De dokters zien geen optie meer dan het openen van zijn schedel. Ravel overleeft de operatie tien dagen.