Over Gilette, het met grote instemming ontvangen poëziedebuut van Paul Marijnis, werd gezegd dat het een vorm van emblematische kunst was, zij het dat een expliciete moraal erin ontbreekt. Dat (af)beeldende karakter van zijn poëzie is in deze nieuwe bundel geenzins verdwenen, maar meer en meer worden zijn gedichten verslagen van gemoedstoestanden en innerlijke verkenningstochten. Marijnis bedrijft deze exercities in fijngeslepen, technisch geraffineerde gedichten, waarvan er heel wat als 'light verse' kunnen worden benoemd. Maar tot dat bewuste genre kan deze poëzie toch niet worden gerekend, daarvoor hebben deze lichte verzen te veel schaduwzijden, Engelse spleen, barse humor, doem en donkerte onder de oppervlakte.