In de moderne wereld zijn de rust en de verwondering in het gedrang geraakt. In ons alledaagse bestaan verschijnen de dingen en de ander slechts als een grondstof voor ons handelen. Het primair gratuite gegeven van de werkelijkheid is verworden tot het lijdend voorwerp van de keuzes en projecties die wij daarop los willen laten. Het leven wordt beheerst door een hectische bedrijvigheid; alsof het zonder al die manipulaties en constructies niet ook een eigen waarde heeft. Zelfs de vrije tijd is er nog slechts om besteed te worden, zelfs de natuur (de schepping) is nog slechts ter re-creatie. Dit is Josef Piepers dringende cultuurkritische analyse, die nu zelfs actueler is dan op het moment dat hij zijn werk schreef.