'Ik keek uit naar die vrouw. Zolang ik zocht, bleef ze spoorloos. Zo gauw ik haar vergat, doemde ze op, warm en schitterend als altijd, zoals het goud van een begraven schat ook na jaren onder de aarde zijn glans niet verliest.' In de verrassende, altijd onvoorspelbare wereld van Michael Frijda dolen mensen rond die de schrik van hun geboorte nooit te boven zijn gekomen. Zij verlangen ernaar weerstand te bieden aan die verbijstering en verwarring, en te ontsnappen aan de beperkingen van het dagelijks leven. Narcisme en angst, botheid en liefde zijn hierbij de bouwstenen. De plotselinge schoonheid van een tekening, een woord, een bloem of een vrouw houdt Frijda's hele en halve kunstenaars op de been. Ze leiden een dubbel bestaan: een havenwerker wil eigenlijk dichter zijn, een kantoorklerk bloemenkweker, een klusjesman jager, een beeldhouwer taalwonder. Maar in hun wanhopige pogingen de ruimte van het volledige leven te betreden, blijven ze telkens weer steken in de bedrieglijke veiligheid van hun verbeelding, wat even fijnzinnige als tragikomische scènes oplevert.