Al te herkenbaar. Een moderne woonwijk in een Nederlandse plaats, ongetwijfeld een groeikern. Het is volop zomer en in de tuinen van het verkeersluwe woonerf wordt gefeest. Buurtgenoten keren samen de vissen op de barbecue, de bierkrotten raken leeg, gezang en gebral alom. En er klinken kreten van doodsangst, die niemand hoort. Door de walm van het woonerf heen tekent zich iets verschrikkelijks af. Wat in de jaren zestig en zeventig ten tijde van de zogenaamde repressieve samenleving bevochten is, is in Snoer verworden tot jachtige lustbevrediging en nietsontziend egoïsme. Op de machinale dreun van de karaokemachine zingen de burgers op feesten andermans lied, ze vechten hun ruzies uit in de geleende taal van praatprogramma's, in bed spelen ze pornofilms na. Ouders nemen nog wel de moeite exotische namen voor hun kinderen te bedenken, maar loten ben zonder pardon borsten wanneer ze te veel in de weg lopen.De semi-artistieke elite wordt vertegenwoordigd door een jonge schrijfster, Lutijne Divendal, die emoties kweekt en rellen in scène zet om aan voer te komen voor de publiciteitsmachine. Deze hele staalkaart van onverschilligheid en zedeloosheid tekent zich af tegen de achtergrond van een vervuilde doodgemanicuurde natuur en kille winkelcentra waar de mensen in drommen langs elkaar heen schuiven zonder op te kijken als er onder hun ogen een misdaad wordt begaan.Scène na scène wordt de ploerterigheid van mensen verder blootgelegd tot aan een hartverscheurend wreed dieptepunt.Snoer is een ontstellend verhaal.