Sprekend in tongen bestaat uit vier afdelingen, die op het eerste gezicht qua vorm meer verschillen dan overeenkomsten vertonen. De eerste afdeling bevat sonnetten, de tweede haiku's, terwijl de derde en vierde afdeling in vrije versvorm is geschreven. Dit alles wordt echter bijeengehouden door de taal waarin de afzonderlijke gedichten hun uitdrukking hebben gevonden. Klank, ritmiek, beeldspraak en dictie komen voort uit een en dezelfde bron; ondanks het gebruik van diverse tongen spreekt de dichter met één stem.Bij nader inzien hebben de gedichten inhoudelijk meer met elkaar gemeen dan hun versvorm suggereert. Sporen van het magisch realisme in de picturale gedichten uit de eerste afdeling treft men eveneens in de op Bali geïnspireerde gedichten van de tweede afdeling aan. Voor wie dit 'eiland van de goden' met zijn van magie doortrokken cultuur zelfs maar oppervlakkig uit eigen ervaring kent, zal dit geen verrassing zijn.En hoewel de dichter nergens occulte bronnen aanboort, is iets van deze magie misschien ook terug te vinden in de vrije verzen van de derde en vierde afdeling, vooral ook doordat hun poëtisch timbre eenzelfde magische geladenheid lijkt vast te houden.