Aan de kust staat een oud landhuis. Als de wind niet zo fris door de ramen zou waaien, vielen het verval en de rottenis van het gebouw nog meer op. Er woont een man in een rolstoel, eenzaam. Hij schrijft een brief, een uitnodiging voor de onbekende ontvanger om hem verhalen te vertellen. Tango in het slachthuis wordt bevolkt door eenzame, soms naamloze buitenstaander, zwervers door achterafstraatjes en langs verduisterde portieken. Soms dolen ze ook door hun eigen rusteloze geest. Stuk voor stuk zijn het mensen die, vaak in een zelfopgelegd isolement, proberen te overleven in een wereld waarover ze geen controle hebben. Yorgos Dalman (1973 debuteerde met de regenachtige verhalenbundel De vrouw in de kamer, waarin waanzin, eenzaamheid en duisternis een haast poëtische inslag kregen. Dat boek ontwikkelde zich tot de geheimtip van de Nederlandse letteren. Dalman schuwt de publiciteit, maar werkt in een provinciehoofdstad gestaag verder aan zijn oeuvre.